Poniżej omawiam 7 głównych cech charakterystycznych dla sekt wg encyklopedii PWN oraz katolickiego portalu Adonai.pl.
Chcąc być maksymalnie obiektywnym, omawiam poszczególne cechy, posiłkując się głównie: cytatami z Katechizmu Kościoła Katolickiego (KKK), który jest jedyną i niepodważalną wykładnią wiary każdego katolika, faktami z historii kościoła oraz Biblią. Poszczególne paragrafy katechizmu są ponumerowane, więc łatwo można je zweryfikować.
1. W chrześcijaństwie termin sekta ma odcień pejoratywny i oznacza grupę, która oddzieliła się od macierzystej organizacji kościoła dla zaznaczenia swojej odrębności
Przedstawiciele Kościoła Rzymsko-Katolickiego (KRK) uważają, że są kościołem, który istnieje od początku chrześcijaństwa i jest założony przez samego Chrystusa. Określają przy tym inne denominacje chrześcijańskie jako odstępcze ruchy, które rozmijają się z prawdą i sprzeciwiają się woli samego Boga. Prawda jest jednak taka, że pierwszy (jednocześnie jedyny właściwy) wzór kościoła założonego przez samego Jezusa to ten, który tworzyli apostołowie, a który jest opisany w NT w Dziejach i Listach Apostolskich.
Biblia w swej niezmienionej od 2000 lat formie przetrwała do dziś. Co więcej, przetrwała także formuła chrześcijaństwa niezmieniona w swych wierzeniach i praktykach. Natomiast początki powstania KRK sięgają dopiero IV wieku. W 380r. Teodozjusz Wielki uchwalił Edykt Tesaloński, w którym narzuca wiarę taką, jaką wyznają papież Damazy oraz Piotr z Aleksandrii. Osobom, które będą nieposłuszne, miała grozić kara wymierzona przez Boga oraz Cesarstwo Rzymskie. Piotr z Aleksandrii był wyznawcą Aleksandryjskiej Szkoły Egzegetycznej (ASE), która to za sprawą Cyryla Aleksandryjskiego na soborze Efeskim (431r) zakorzeniła się na dobre w KRK. Założenia tej szkoły według Encyklopedii PWN były następujące: „ASE kładła nacisk na potrzebę wyróżnienia w Piśmie Świętym oprócz sensu literalnego (dosłownego) także sensu głębszego (nazywanego duchownym i alegorycznym), dotyczącego nie tylko antropomorfizmów biblijnych, ale również opisywanych w Biblii wydarzeń historycznych. Niektórzy przedstawiciele tej szkoły w ogóle odrzucali sens literalny (np. Orygenes uważał, że tylko ludzie niewykształceni rozumieją Biblię dosłownie, a bardziej wyrobieni posługują się sensem alegorycznym). Wiele szczegółowych poglądów zwolenników ASE ukształtowało się pod wpływem platonizmu i neoplatonizmu, lecz sama alegoryczna metoda interpretacji tekstu biblijnego weszła na długie wieki do biblistyki chrześcijańskiej, zyskując wielu zwolenników już w starożytności”.
KKK 95 „Jasne więc jest, że święta Tradycja, Pismo święte i Urząd Nauczycielski Kościoła, wedle najmądrzejszego postanowienia Bożego, tak ściśle ze sobą się łączą i zespalają, że jedno bez pozostałych nie może istnieć, a wszystkie te czynniki razem, każdy na swój sposób, pod natchnieniem jednego Ducha Świętego przyczyniają się skutecznie do zbawienia dusz” (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 10).
KRK dał sobie prawo do własnej interpretacji Biblii, łączenia jej z tradycją (zwykle pogańskimi praktykami, zwłaszcza tymi z religii Rzymskiej) oraz nauczeniem władz KRK. Doprowadziło to do powstania wielu herezji, których nie tylko nie ma w Biblii, ale które Biblia wyraźnie neguje, takich jak zbawienie z uczynków, czyściec, kult Matki Boskiej, kult świętych, kult obrazów itd.
Dla przykładu Sobór Trydencki mówi, że do zbawienie oprócz wiary w Chrystusa muszą towarzyszyć uczynki, a kto uważa inaczej niech będzie przeklęty. Natomiast Apostoł Paweł w Ef 2:8-9 mówi „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga. Nie z uczynków, aby nikt się nie chlubił”.
Ewidentnym przykładem fałszowania Słowa Bożego jest także 10 przykazań, a mianowicie usunięcie przykazania o robieniu i czczeniu obrazów i rzeźb. Właściwa ich treść jest w księdze Wyjścia rozdział 20. Można je sprawdzić w dowolnym przekładzie Biblii i porównać z tymi prezentowanymi przez KRK.
To tylko niektóre z czynników, które doprowadziły do odstępstwa od pierwotnego, biblijnego wzorca, które to odstępstwo trwa do dziś.
2. Autorytarne sprawowanie władzy w sekcie przez jej przywódcę:
KKK 882 „Papież, Biskup Rzymu i następca św. Piotra, jest „trwałym i widzialnym, źródłem i fundamentem jedności zarówno biskupów, jak rzeszy wiernych” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 23). „Biskup Rzymski z racji swego urzędu, mianowicie urzędu Zastępcy Chrystusa i Pasterza całego Kościoła, ma pełną, najwyższą i powszechną władzę nad Kościołem i władzę tę zawsze ma prawo wykonywać w sposób nieskrępowany”.
Papież nie tylko rości sobie władzę nad kościołem, ale także uznaje siebie jako osobę, która zastępuje Boga na ziemi.
KKK 891 „Nieomylnością tą z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymu, głowa Kolegium Biskupów, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów… Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupów, gdy wraz z następcą Piotra sprawuje ono najwyższy Urząd Nauczycielski”, przede wszystkim na soborze powszechnym. Gdy Kościół przez swój najwyższy Urząd Nauczycielski przedkłada coś „do wierzenia jako objawione przez Boga” i jako nauczanie Chrystusa, „do takich definicji należy przylgnąć posłuszeństwem wiary”. Taka nieomylność rozciąga się na cały depozyt Objawienia Bożego”.
3. Sekta wpaja swoim członkom przekonanie, że tylko w niej znajdą prawdę i wolność, odpowiedzi na wszelkie pytania, że stanowią grupę elitarną.
KKK 846 „Jak należy rozumieć to stwierdzenie często powtarzane przez Ojców Kościoła? Sformułowane w sposób pozytywny oznacza, że całe zbawienie pochodzi jedynie od Chrystusa-Głowy przez Kościół, który jest Jego Ciałem: Sobór święty… opierając się na Piśmie świętym i Tradycji, uczy, że ten pielgrzymujący Kościół konieczny jest do zbawienia. Chrystus bowiem jest jedynym Pośrednikiem i drogą zbawienia, On, co staje się dla nas obecny w Ciele swoim, którym jest Kościół; On to właśnie podkreślając wyraźnie konieczność wiary i chrztu, potwierdził równocześnie konieczność Kościoła, do którego ludzie dostają się przez chrzest jak przez bramę. Nie mogliby więc zostać zbawieni ludzie, którzy wiedząc, że Kościół założony został przez Boga za pośrednictwem Chrystusa jako konieczny, mimo to nie chcieliby bądź przystąpić do niego, bądź też w nim wytrwać”.
KKK 890 „Misja pasterska Urzędu Nauczycielskiego jest ukierunkowana na czuwanie, by Lud Boży trwał w prawdzie, która wyzwala. Do wypełniania tej służby Chrystus udzielił pasterzom charyzmatu nieomylności w dziedzinie wiary i moralności. Realizacja tego charyzmatu może przybierać liczne formy”.
W kwestii zbawienia Biblia wyraża się jasno:
„Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz”. Rz10:9
W kwestii pośrednictwa w drodze do zbawienia, Biblia także mówi wyraźnie, że jedynym pośrednikiem jest człowiek Jezus. Wyklucza to jakąkolwiek instytucję, kapłana czy osobę zmarłą uznaną za świętą.
„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus” 1Tm2:5
4. Sekta oferuje swoim adeptom „nowe doświadczenie religijne”, „jedyną prawdę”, szybką możliwość osiągnięcia „najwyższych stanów duchowości”
KKK 85 „Zadanie autentycznej interpretacji słowa Bożego, spisanego czy przekazanego przez Tradycję, zostało powierzone samemu tylko żywemu Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła, który autorytatywnie działa w imieniu Jezusa Chrystusa” (Dei Verbum, 9), to znaczy biskupom w komunii z następcą Piotra, Biskupem Rzymu.
KKK 892 „Boska asystencja jest także udzielona następcom Apostołów, nauczającym w komunii z następcą Piotra, a w sposób szczególny Biskupowi Rzymu, pasterzowi całego Kościoła, gdy – nie formułując definicji nieomylnej i nie wypowiadając się w „sposób definitywny” – wykonuje swoje nauczanie zwyczajne, podaje pouczenia, które prowadzą do lepszego zrozumienia Objawienia w dziedzinie wiary i moralności. Nauczaniu zwyczajnemu wierni powinni okazać „religijną uległość ich ducha”, która różni się od uległości wiary, a jednak jest jej przedłużeniem”.
KKK 1374 „Sposób obecności Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi jest wyjątkowy. Stawia to Eucharystię ponad wszystkimi sakramentami i czyni z niej „jakby doskonałość życia duchowego i cel, do którego zmierzają wszystkie sakramenty”. W Najświętszym Sakramencie Eucharystii „są zawarte prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz z duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus„. „Ta obecność nazywa się <<rzeczywistą>> nie z racji wyłączności, jakby inne nie były <<rzeczywiste>>, ale przede wszystkim dlatego, że jest substancjalna i przez nią uobecnia się cały Chrystus, Bóg i człowiek”
5. Przywódca sekty czerpie ewidentne korzyści materialne kosztem szeregowych członków.
Aktualnie obowiązujący Sobór Florencki z 1439r: „Jeśliby prawdziwie pokutujący zakończyli życie w miłości Boga jeszcze przed godnym zadośćuczynieniem czynami pokutnymi za popełnione grzechy i zaniedbania, wówczas dusze ich zostaną po śmierci oczyszczone karami czyśćcowymi. Do złagodzenia tego rodzaju kar dopomaga wstawiennictwo wiernych żyjących, a mianowicie ofiary Mszy św., modlitwy, jałmużny i inne akty pobożności, które zgodnie z postanowieniami Kościoła jedni wierni zwykli ofiarować za innych wiernych”.
Jak widać jałmużny (dobra materialne) miałyby złagodzić domniemane cierpienie zmarłych wiernych. Codzienną praktyką KRK w każdej parafii jest odprawiane mszy, która także ma złagodzić cierpienie zmarłych. Powszechną praktyką jest opłata za odprawienie mszy.
Co więcej, w historii dobrze znane były płatne odpusty za odpuszczenie grzechów.
Celibat księży wprowadzony dopiero w 1079 roku przez papieża Grzegorza VII. Powodów jest wiele, jednak jedną z istotnych konsekwencji wprowadzenia tego prawa był podział majątków księży. Dopóki księża mogli mieć swoje rodziny, majątek księży pozostawał w ich rodzinie. Po wprowadzeniu celibatu majątki księży po ich śmierci trafiały do kościoła.
6. Dążność do całkowitej niezależności od uznanych w społeczeństwie czynników kontroli.
Poniżej kilka punktów Dictatus Dapae stworzonego przez papieża Grzegorza VII. Dokument stanowi podstawę doktryny papocezaryzmu, czyli nadrzędnej pozycji papiestwa nad kościołem oraz władzą świecką:
- Jemu wolno władcami rozporządzać, a więc i cesarzy z tronu składać.
- Jedynie jemu samemu wolno, stosownie do wymagań czasu, nowe prawa wydawać, nowe gminy zakładać, ze zgromadzenia kanoników tworzyć opactwa, z drugiej strony dzielić bogate biskupstwo, a ubogie łączyć.
- On sam tylko może używać insygniów cesarskich.
- Tylko papieża stopy całować mają wszyscy książęta.
- Orzeczenie jego przez nikogo nie może być zaczepione, on sam zaś może unieważnić [orzeczenia] wszystkich innych.
- Przez nikogo nie może być on [papież] sądzony.
7. W sektach destrukcyjnych mamy przede wszystkim do czynienia ze zwodzeniem duchowym.
„Dziwię się, że tak szybko dajecie się odwieść od tego, który was powołał ku łasce Chrystusa, do innej ewangelii; która nie jest inną; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą wypaczyć ewangelię Chrystusa. Lecz choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty. Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Gdyby wam ktoś głosił ewangelię inną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty”. Gal 1:6-9
Apostoł Paweł ostrzegał chrześcijan przed wypaczeniami Ewangelii. Rozminięcie się z prawdziwą Ewangelią to rozminięcie się ze Słowem Bożym. Rozminięcie się ze Słowem Bożym, to rozminięcie się z samym Bogiem (Ew J 1:1-14). Jest tylko jedna Ewangelia, jedna droga do Boga, jedna droga do życia wiecznego. Tą drogą jest poznanie, zaufanie i podążanie za osobą Jezusa Chrystusa (Ew J 14:6).
Niewątpliwie KRK wypaczył Ewangelię w wielu aspektach, dlatego bycie jej członkiem ma bardzo negatywne konsekwencje w życiu na ziemi oraz w wieczności.
Pozdrawiam
Łukasz Popiołek